« Νομίζω ότι ο Φέντερερ είναι ο καλύτερος σε αυτόν τον τομέα », ο Μάρεϊ με χιούμορ αναφέρεται στους πιο συναισθηματικούς παίκτες του Big 4
Ο θρύλος του τένις, Άντι Μάρεϊ, σφράγισε αυτό το άθλημα με το στίγμα του για σχεδόν είκοσι χρόνια. Ο μόνος παίκτης που κατάφερε να φτάσει στην πρώτη θέση παγκοσμίως κατά την εποχή του Big 3 όταν αυτό ήταν στο απόγειο της δύναμής του, ο Σκωτσέζος, νικητής 46 τίτλων ATP (συμπεριλαμβανομένων 3 Grand Slam, 14 Masters 1000, τα ATP Finals και δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο απλό), θα μπορούσε να είχε ακόμα πιο πλούσιο βιογραφικό.
Αυτός που αγωνίστηκε σε 11 τελικούς Grand Slam και 21 σε Masters 1000, συχνά σκόνταψε στο τελευταίο βήμα, κυρίως λόγω της υπεροχής του Νόβακ Τζόκοβιτς, του Ρότζερ Φέντερερ και του Ραφαέλ Ναδάλ, οι οποίοι του έκλεισαν το δρόμο πολλές φορές σε τελικούς.
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο GQ Magazine, ο Μάρεϊ, 38 ετών και επίσημα συνταξιοδοτημένος μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού πέρυσι, έπρεπε να κατατάξει τους πρώην αντιπάλους του από το Big 4 και έτσι επέλεξε αυτόν που είχε τη μεγαλύτερη δυσκολία να κρύψει τα συναισθήματά του μετά από οδυνηρές ήττες και που έκλαιγε πιο συχνά.
« Νομίζω ότι ο Φέντερερ είναι ο καλύτερος σε αυτόν τον τομέα. Μετά, θα έλεγα εγώ. Μετά από αυτό, είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις, γιατί δεν έχω δει τον Ράφα (Ναδάλ) ή τον Νόβακ (Τζόκοβιτς) να κλαίνε συχνά. Αλλά θα έλεγα τελικά τον Νόβακ, και μετά τον Ράφα. Πιστεύω ότι έχω δει τον Τζόκοβιτς να κλαίει σε μερικές περιπτώσεις.
Πολλοί άνθρωποι με έχουν ρωτήσει αν είναι σημαντικό να δείχνεις τα συναισθήματά σου στο τένις. Προσωπικά, επηρεάστηκα πολύ από την ήττα μου στον τελικό του Γουίμπλεντον το 2012.
Αυτό απλά έδειχνε πόσο πολύ είμαι ένας άνθρωπος πριν από όλα. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, πέρασα από έναν άγνωστο σε έναν παίκτη του μέλλοντος μέσα σε λίγους μήνες.
Ξαφνικά, οι άνθρωποι αρχίζουν να αναλύουν τον τρόπο που μιλάς, τον τρόπο που ντύνεσαι, τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, και επίσης κρίνουν το επίπεδο του τένις σου και τις δυνατότητές σου. Αισθάνεσαι ότι κρίνεσαι από όλους.
Έτσι, πιστεύω ότι είναι μια ανθρώπινη αντίδραση να είσαι αμυντικός σε τέτοιες στιγμές. Δεν είχα την αίσθηση ότι τα μέσα προσπαθούσαν να μπουν στη θέση μας και να το καταλάβουν αυτό.
Όταν έχασα εκείνον τον τελικό στο Γουίμπλεντον, ήταν η πρώτη φορά που έδειξα τόσα πολλά συναισθήματα στο κοινό. Από εκείνη τη στιγμή, πιθανώς ένιωθα λίγο πιο άνετα όταν χρειαζόταν να δείξω συναισθήματα στη συνέχεια της καριέρας μου », τόνισε ο Μάρεϊ.
Στο γήπεδο μετά τον τελικό του Australian Open 2010, τον οποίο μόλις είχε χάσει από τον Φέντερερ, ο Μάρεϊ είχε δώσει μια ομιλία στην οποία χαλάρωσε την ατμόσφαιρα με μια φράση που απευθύνθηκε στο αυστραλιανό κοινό και έχει μείνει διάσημη: « Μπορώ να κλάψω σαν τον Ρότζερ (Φέντερερ), είναι απλά κρίμα που δεν μπορώ να παίξω σαν αυτόν ».
