Εργαστήριο του τένις του αύριο, έχει μέλλον το Masters Next Gen;
Δημιουργημένο το 2017, το Masters Next Gen (ή Next Gen ATP Finals) δεν είναι ένα απλό «μίνι Masters» για τους οκτώ καλύτερους παίκτες κάτω των 21 ετών. Για την ATP αποτελεί εργαστήριο: έναν χώρο όπου δοκιμάζονται νέοι κανόνες, ενώ ταυτόχρονα προβάλλονται οι αυριανοί σταρ.
Το τουρνουά συνδυάζει έντονο ρυθμό, χαλαρή ατμόσφαιρα και ένα θέαμα σχεδιασμένο για να αιχμαλωτίζει το σύγχρονο κοινό. Κάπου ανάμεσα σε παράδοση και σόου, ξεπερνά την απλή κατάκτηση ενός τροπαίου: θέτει ερωτήματα για το μέλλον του τένις και αποκαλύπτει τα ταλέντα που προορίζονται να κυριαρχήσουν στο tour.
ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΗΣ ATP ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
Για να κατανοήσει κανείς γιατί το Masters Next Gen προκαλεί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, πρέπει πρώτα να επιστρέψει στην ουσία του: να δείξει πώς θα είναι το τένις του αύριο, τόσο από πλευράς παικτών όσο και από πλευράς παιχνιδιού. Η ATP το φαντάστηκε ως αποκαλυπτικό εργαλείο, ένα γεγονός ικανό να συμπυκνώσει μέσα σε λίγες ημέρες τις μεγάλες τάσεις που διαγράφουν το μέλλον του circuit. Το φορμάτ είναι σύντομο, η ένταση στο μέγιστο, αλλά η φιλοδοξία τεράστια.
Το 2016, ο Ρότζερ Φέντερερ, τραυματισμένος στο γόνατο και έπειτα στην πλάτη, βάζει τέλος στη σεζόν του μετά το Wimbledon. Ο Ράφαελ Ναδάλ, από την πλευρά του, θεραπεύει έναν τραυματισμό στον καρπό. Και ο Νόβακ Τζόκοβιτς, παρότι αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του circuit στην αρχή της σεζόν, αρχίζει να κλονίζεται και εμφανίζει τα πρώτα σημάδια απώλειας αυτοπεποίθησης.
Μόνο ο Άντι Μάρεϊ, που έγινε τότε Νο 1 στον κόσμο, δείχνει να βρίσκεται στο απόγειο της τέχνης του. Αρκετό για να προκαλέσει προβληματισμό – και κάποια ανησυχία – στους κόλπους της ATP, η οποία βλέπει τις σούπερ σταρ της να παρουσιάζουν πρόωρα σημάδια κόπωσης, παρότι η πραγματική τους πτώση θα έρθει τελικά αργότερα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας, ο Κρις Κερμόουντ, τότε επικεφαλής της ATP, αποφασίζει να λανσάρει τα Next Gen ATP Finals, ένα τουρνουά σχεδιασμένο ως απαραίτητο εργαλείο για να προετοιμαστεί η διαδοχή του Big 4.
«Η νέα γενιά έρχεται, πρέπει να αναδείξουμε αυτά τα νέα ταλέντα»
Έτσι, στις 19 Νοεμβρίου 2016 ιδρύονται επίσημα τα Next Gen ATP Finals, μια νέα διοργάνωση που θα έρθει να εμπλουτίσει το καλεντάρι την επόμενη χρονιά.
Η σύλληψη θυμίζει εκείνη των ATP Finals, που συγκεντρώνουν τους οκτώ καλύτερους παίκτες της σεζόν. Αυτή τη φορά όμως, είναι οι νεοεμφανιζόμενοι και οι νεαροί ελπιδοφόροι (21 ετών ή μικρότεροι έως το 2024, 20 ή μικρότεροι στη συνέχεια) που θα έχουν την ευκαιρία να βρεθούν στο προσκήνιο.
Οκτώ παίκτες, ανάμεσά τους ένας με wild card (πρόσκληση), καλούνται στο Μιλάνο, πόλη που φιλοξένησε τις πέντε πρώτες εκδόσεις της διοργάνωσης.
«Η ATP έχει την ευθύνη να προωθήσει περισσότερους παίκτες σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό», εξηγούσε ο Κρις Κερμόουντ, πριν συνεχίσει: «Έχουμε σούπερ σταρ που έχουν υπερβεί τα όρια του αθλήματος τα τελευταία δέκα χρόνια και έχουν γίνει πραγματικά παγκόσμια είδωλα. Αλλά η νέα γενιά έρχεται και πρέπει να αναδείξουμε αυτά τα νέα ταλέντα.»
Μια αναζήτηση καινοτομίας για να γοητευτεί το νεανικό κοινό
Δεν είναι μυστικό: οι νέες γενιές, και πιο συγκεκριμένα η Γενιά Z (άτομα που γεννήθηκαν μεταξύ 1997 και 2012), μεγάλωσαν με την έκρηξη των οθονών (κινητά και tablets), τα social media και την αφθονία σύντομου, δυναμικού και εντυπωσιακού περιεχομένου.
Τόσα στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την ίδια τη φύση του τένις, ενός αθλήματος όπου οι αγώνες, ιδίως στα Grand Slam, μπορούν να εκτείνονται σε πέντε σετ και να διαρκούν περισσότερο από τέσσερις ή πέντε ώρες. Δύσκολο, υπό αυτές τις συνθήκες, να κρατηθεί η προσοχή των νέων χωρίς να μπουν στον πειρασμό να ελέγξουν το smartphone τους.
Ξεκινώντας από τη διαπίστωση ενός γηρασμένου κοινού — η μέση ηλικία των συνδρομητών του Tennis TV ήταν τότε 61 έτη — η ATP συνέλαβε τα Next Gen ATP Finals. Η ιδέα: να προσφέρει πιο σύντομες αναμετρήσεις, σχεδόν δομημένες σαν σόου, με πρωταγωνιστές νεαρούς παίκτες ικανούς να εμπνεύσουν τη νέα γενιά και να γίνουν οι πρωταθλητές του αύριο.
«Ο κόσμος θέλει να βλέπει τα είδωλά του, αυτό δεν θα αυξήσει τις τηλεθεάσεις»
Αν και η ιδέα φαίνεται προφανής, η δημιουργία αυτής της διοργάνωσης είχε προκαλέσει αρκετό σκεπτικισμό στο circuit. Ο Αντρέι Ρούμπλεφ, συμμετέχων στην παρθενική έκδοση, είχε δηλώσει τότε:
«Αυτό δεν θα βοηθήσει να αυξηθούν οι τηλεθεάσεις. Ίσως μόνο στην αρχή. Αλλά το ίδιο το τένις δεν θα γίνει πιο δημοφιλές. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν καλύτερο να προσκαλέσουν παίκτες τόσο εμβληματικούς όσο ο Ρότζερ Φέντερερ. Ο κόσμος θέλει να βλέπει τα είδωλά του, και κανέναν δεν τον νοιάζουν πραγματικά οι κανόνες.»
Αν και ορισμένες φωνές, όπως εκείνη του Ρούμπλεφ, αμφιβάλλουν για τον πραγματικό αντίκτυπο της διοργάνωσης, η ATP επιμένει: για να εκσυγχρονιστεί το τένις, πρέπει να τολμήσει να ταρακουνήσει τα θεμέλιά του. Και είναι ακριβώς σε αυτό το πεδίο — των κανόνων, του ρυθμού και της παρουσίασης — που τα Next Gen ATP Finals θα ξεχωρίσουν πολύ γρήγορα.
ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΕΝΙΣ
Από την πρώτη κιόλας έκδοση, το Masters Next Gen διεκδικεί τον ρόλο του ως εργαστήριο πειραματισμού, σε πλήρη αντίθεση με τα παραδοσιακά τουρνουά του circuit όπου κάθε αλλαγή προκαλεί συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.
Η πιο εντυπωσιακή τροποποίηση αφορά το φορμάτ των αγώνων: τέλος στις σετ-μαραθώνιους· στη θέση τους, μία αναμέτρηση σε πέντε σετ, καθένα παιγμένο στα τέσσερα γκέιμ, με tie-break στο 3–3.
Το αποτέλεσμα είναι άμεσο: πιο έντονα ξεκινήματα σετ και συνεχής πίεση τόσο στον σερβίροντα όσο και στον επιστρέφοντα. Κάθε πόντος μετράει, με τον κίνδυνο να χαθεί ένα σετ πολύ γρήγορα.
Για να ενισχύσει αυτή τη δυναμική, η ATP αποφασίζει επίσης να καταργήσει τα πλεονεκτήματα: στο 40–40, ένας αποφασιστικός πόντος κρίνει το γκέιμ, όπως ήδη συμβαίνει στο διπλό. Το let στο σερβίς επίσης εξαφανίζεται. Αν η μπάλα ακουμπήσει στο φιλέ και πέσει μέσα στο τετράγωνο του σερβίς, ο πόντος συνεχίζεται.
Το ELC, ο νέος βασιλιάς της διαιτησίας
Όσον αφορά τη διαιτησία, η ρήξη μοιάζει σχεδόν απόλυτη. Ο διαιτητής καρέκλας παραμένει για να ανακοινώνει το σκορ, αλλά οι επόπτες γραμμών αντικαθίστανται από το ηλεκτρονικό σύστημα (ELC, Electronic Line Calling στα αγγλικά), ένα σύστημα που μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν μόνο σε περιπτώσεις challenge (αίτημα επανεξέτασης από τους παίκτες) και όχι για ζωντανή διαιτησία καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία ενός τουρνουά ATP, οι αποφάσεις είναι αυτόματες, άμεσες και αδιαμφισβήτητες. Ένας τρόπος να μειωθούν οι διακοπές και οι διαιτητικές διαμάχες.
Ανάμεσα σε όλες τις καινοτομίες που εφαρμόστηκαν στη διοργάνωση, αυτή θα είναι εκείνη που θα έχει μετέπειτα τη μεγαλύτερη επιρροή στα ATP και WTA tours.
Πιο γρήγορη αλληλουχία των πόντων
Η διαχείριση του χρόνου αποτελεί επίσης αντικείμενο ριζικής αναθεώρησης. Το περίφημο shot clock επιβάλλει 25 δευτερόλεπτα ανάμεσα στους πόντους. Ένα χρονόμετρο ορατό σε όλους, τοποθετημένο στους πίνακες στο πίσω μέρος του court, το οποίο υπενθυμίζει στους παίκτες ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χρονοτριβή.
Το shot clock εμφανίζεται επίσης σαν ένα σιωπηρό μήνυμα προς παίκτες όπως ο Ράφαελ Ναδάλ ή ο Νόβακ Τζόκοβιτς, γνωστούς για τον χρόνο που παίρνουν ανάμεσα στους πόντους και για το ότι ξεπερνούν συχνά τα 30 δευτερόλεπτα πριν σερβίρουν. Ένα μέτρο που ικανοποιεί τους φιλάθλους που έχουν κουραστεί από αυτές τις ρουτίνες, οι οποίες κρίνονται κάποιες φορές α interminables.
Μια θεαματική είσοδος του coaching, κίνηση επιτρεπτή στην κερκίδα
Στα changeovers, κάνει την εμφάνισή της μια ακόμη σημαντική αλλαγή.
Μέσω ενός απλού ακουστικού, παίκτες και προπονητές μπορούν να επικοινωνούν σύντομα, όπως ένας μηχανικός σε έναν αγώνα Formula 1 ή ένας διευθυντής ομάδας σε έναν ποδηλατικό αγώνα.
Τέλος, στο κοινό προσφέρεται μια ασυνήθιστη ελευθερία για έναν αγώνα τένις: οι είσοδοι, οι έξοδοι και οι μετακινήσεις επιτρέπονται εν μέσω πόντου.
Μόνο το πίσω μέρος του court, η ζώνη όπου οι παίκτες ενοχλούνται περισσότερο από την κίνηση, παραμένει εξαίρεση. Μια ανωμαλία για τους παραδοσιακούς, ένα σημάδι ανοίγματος για όσους ονειρεύονται ένα πιο «ζωντανό» τένις, πιο κοντά στους κώδικες άλλων σπορ.
Πέρα από το πρωτόγνωρο φορμάτ, το Masters Next Gen θριάμβευσε στο αγωνιστικό κομμάτι: το τουρνουά έδωσε πραγματικό πάτημα στη νέα γενιά, ικανή να ταρακουνήσει το Big 3 και τους «υποτελείς» του. Σταδιακά, η διοργάνωση διαμόρφωσε και πρόβαλε τα νέα πρόσωπα που προορίζονται να κυριαρχήσουν στο ATP tour.
ΜΙΑ ΡΑΜΠΑ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Το 2017, η πρώτη γενιά που καλείται να πάρει τη σκυτάλη από το Big 3 είναι ήδη καλά αναγνωρίσιμη από τους φίλους του τένις. Ο Αντρέι Ρούμπλεφ, προημιφιναλίστ στο US Open λίγους μήνες νωρίτερα, ο Ντένις Σαποβάλοφ – με μια ηχηρή νίκη επί του Ναδάλ στο Μόντρεαλ – ο Κάρεν Κατσάνοφ, αλλά και ο Μπόρνα Τσόριτς συγκαταλέγονται στα φαβορί.
Κι όμως, η έκπληξη έρχεται από αλλού: ο Χιόν Τσουνγκ, 21 ετών, επιβάλλεται ως η αποκάλυψη του τουρνουά κερδίζοντας τον Ρούμπλεφ στον τελικό. Λίγες εβδομάδες αργότερα, επιβεβαιώνει ότι η εμπειρία του στο Μιλάνο λειτούργησε ως «κλικ»: φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Australian Open, στο τέλος μιας εντυπωσιακής πορείας σημαδεμένης από μια νίκη επί του Νόβακ Τζόκοβιτς.
Ωστόσο, παρά το προφανές ταλέντο του, η πρόοδός του θα ανακοπεί από επαναλαμβανόμενους τραυματισμούς.
Μεταξύ Sinner και Alcaraz, η όμορφη κληρονομιά που άφησε το Μιλάνο
Την επόμενη χρονιά, ο Στέφανος Τσιτσιπάς κατακτά τον τίτλο. Το επιθετικό του παιχνίδι και το μονοχέρο backhand του, σπάνιο πλέον στο circuit, επιβεβαιώνουν την άνοδό του: έναν χρόνο αργότερα, κατακτά τα ATP Finals στο Λονδίνο, απόδειξη ότι το Μιλάνο αποκάλυπτε κάτι παραπάνω από απλό «δυνητικό» ταλέντο.
Έπειτα έρχεται η σειρά του Γιάνικ Σίνερ, 18 ετών και μόλις Νο 93 στον κόσμο, να λάμψει. Το πρώην μεγάλο ταλέντο του ιταλικού σκι κατακτά τη διοργάνωση με άνεση και θριαμβεύει μπροστά στο κοινό του. Πέντε χρόνια αργότερα, θα γίνει Νο 1 στον κόσμο και πολλαπλός νικητής Grand Slam.
Το 2021, αναδύεται ένα ακόμη παιδί-θαύμα: ο Κάρλος Αλκαράθ, επίσης 18 ετών, μελλοντικός σημαιοφόρος του ισπανικού τένις και διάδοχος του Ράφαελ Ναδάλ, κυριαρχεί στους αντιπάλους του και επιβάλλεται ως η αποκάλυψη του τουρνουά. Λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, κατακτά το US Open και γίνεται ο νεότερος Νο 1 στην ιστορία, εικονοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τον ρόλο «σκαλοπατιού» του Masters Next Gen.
Όμορφες ανοδικές πορείες… και μερικές διαψεύσεις
Κατά τη διάρκεια των οκτώ εκδόσεων, το Masters Next Gen αποκάλυψε πολλά ταλέντα.
Πολλοί από αυτούς κινούνται σήμερα σταθερά ανάμεσα στο Top 10 και στο Top 30: Ντανίιλ Μεντβέντεφ, Κάρεν Κατσάνοφ, Αντρέι Ρούμπλεφ, Χόλγκερ Ρούνε, Λορέντσο Μουζέτι, Άλεξ ντε Μινόρ, Ούγκο Ανμπέρ, Αλεχάντρο Νταβίντοβιτς Φοκίνα, Τζακ Ντρέιπερ, Γίρι Λεχέτσκα, καθώς και πιο πρόσφατα ο Αρτύρ Φις και ο Γιάκουμπ Μένσικ.
Για άλλους, η συνέχεια αποδείχθηκε πιο δύσκολη. Ο Χάμαντ Μετζέντοβιτς, πρωταθλητής το 2023, δυσκολεύεται να εδραιωθεί στο Top 50, ο Ντόμινικ Στρίκερ διανύει περίοδο αμφιβολιών και σκέφτεται παύση στην καριέρα του, ενώ ο Μπράντον Νακασίμα, νικητής το 2022, περιμένει ακόμη τον πρώτο του τίτλο στο κύριο circuit.
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΝΟΝΑΣ
Όταν η ATP λανσάρει το Masters Next Gen το 2017, πολλοί το βλέπουν ως έναν απλό πειραματικό χώρο, ένα εργαστήριο χωρίς πραγματικές συνέπειες στο circuit.
Οκτώ χρόνια αργότερα, η διαπίστωση είναι πολύ διαφορετική: πολλές καινοτομίες που δοκιμάστηκαν στο Μιλάνο υιοθετήθηκαν μακροπρόθεσμα, απόδειξη ότι το τουρνουά ολοκλήρωσε εν μέρει την αποστολή του.
«Χάνουμε τη γοητεία του τένις»
Η πιο εντυπωσιακή μεταμόρφωση παραμένει η υιοθέτηση της πλήρως ηλεκτρονικής διαιτησίας. Χωρίς επόπτες γραμμών, όλες οι αποφάσεις ανατίθενται πλέον στο ELC, πιο γρήγορο, πιο αξιόπιστο και λιγότερο αμφισβητούμενο.
Η επιτάχυνση αυτής της μετάβασης χρονολογείται από την πανδημία Covid-19, που είχε επιβάλει προσωρινά την εξαφάνιση των επόπτων γραμμών. Έκτοτε, ολόκληρο το circuit έχει περάσει στο πλήρως ηλεκτρονικό σύστημα.
Μια χρήση της τεχνολογίας που δεν πείθει όλους τους παίκτες, όπως ο Αρτύρ Φις, νοσταλγός των επόπτων γραμμών στο χώμα:
«Χάνουμε τη γοητεία του τένις. Όταν ήμουν μικρός, υπήρχε περισσότερη ζωή στο court. Στο hard, πάει, αλλά στο χώμα, οι επόπτες λείπουν πραγματικά.»
Μόνο το Roland-Garros αντιστέκεται ακόμη: το τουρνουά θα διατηρήσει τους επόπτες γραμμών στην έκδοση του 2026.
Coaching pods εγκατεστημένα στη Μελβούρνη
Μια άλλη αλλαγή που έγινε αναπόσπαστο στοιχείο: η εισαγωγή του 25 δευτερολέπτων shot clock.
Από το 2020, το χρονόμετρο ανάμεσα σε δύο σερβίς έχει γίνει ο κανόνας στα ATP και WTA tours. Ένας κανονισμός που, από την υιοθέτησή του, έχει προκαλέσει πολλά warnings για υπέρβαση χρόνου — άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε πολύ λιγότερο, σύμφωνα με τους παίκτες.
Πιο διακριτική αλλά εξίσου ουσιαστική, μια άλλη εξέλιξη επιβλήθηκε: η άδεια για coaching στον αγωνιστικό χώρο. Χωρίς να χρειάζεται ακουστικό: από τη σεζόν 2025, παίκτες και παίκτριες μπορούν να μιλούν ελεύθερα με τον προπονητή τους χωρίς να φοβούνται ποινή.
Το Australian Open, εμπνευσμένο από αυτή τη νέα ελευθερία, αποφάσισε ακόμη να πάει ένα βήμα παραπέρα: coaching pods εγκαθίστανται σε μια γωνία του κεντρικού court, ώστε να διευκολύνονται οι ανταλλαγές μεταξύ παικτών και ομάδας.
Μια καινοτομία που δεν έπεισε πλήρως: «Όλα τα σπορ εξελίσσονται και καινοτομούν, και το τένις δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι είναι.» έλεγε, για παράδειγμα, ο Αλεξάντερ Ζβέρεφ. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, από την πλευρά του, είχε παραδεχτεί ότι «γέλασε» όταν είδε αυτή τη νέα δημιουργία του Κρεγκ Τάιλι, διευθυντή του τουρνουά.
ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ PROJECT ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΝΟΗ
Το μέλλον του Masters Next Gen μοιάζει σήμερα αβέβαιο. Αν και ορισμένες καινοτομίες τελικά επιβλήθηκαν, άλλες παραμένουν απλές δοκιμές: τα σετ στα τέσσερα γκέιμ, η κατάργηση των πλεονεκτημάτων ή η κατάργηση του let στο σερβίς δεν θα μεταφερθούν σε μεγάλη κλίμακα.
Η ATP μοιάζει επίσης να αναζητά ανανέωση: το 2025, δύο κανόνες τροποποιούνται. Το διάλειμμα ανάμεσα στα σετ θα μειωθεί από 120 σε 90 δευτερόλεπτα, και οι θεατές θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία κίνησης κατά τα τρία πρώτα γκέιμ. Προσαρμογές που δίνουν την εντύπωση ότι το διοικητικό όργανο «γυρίζει γύρω από τον εαυτό του», σαν να έχει σχεδόν εξαντλήσει τις ιδέες για να επανεφεύρει το τένις.
Τη δεδομένη στιγμή, το ενδιαφέρον του τουρνουά φαίνεται κυρίως αγωνιστικό — και όλο και πιο περιορισμένο. Το 2024, η ATP μειώνει ακόμη και το ηλικιακό όριο στα 20 έτη και καταργεί τη local wild card, η οποία σπάνια είχε απτό αντίκτυπο.
Η μεταφορά της διοργάνωσης στην Τζέντα (2023–2025), μέσα στον Δεκέμβριο, μείωσε την ελκυστικότητά της: πολλοί παίκτες προτιμούν να ξεκουραστούν ή να προετοιμαστούν για την επόμενη σεζόν. Τα withdrawals πολλαπλασιάζονται και ακόμη και οι συμμετέχοντες δυσκολεύονται μερικές φορές να βρουν κίνητρο.
Ο Αρτύρ Φις, το 2024, δήλωνε ότι προσέγγιζε τη διοργάνωση «σαν μια εβδομάδα προπόνησης», ενώ ο Ζοάο Φονσέκα, παρότι νικητής, παραιτήθηκε από την ιδέα να επιστρέψει την επόμενη χρονιά.
Η ονομασία Next Gen ως πρόγραμμα ανάπτυξης
Πέρα από την απουσία των πιο αναγνωρισμένων «διαμαντιών» του circuit, παραμένουν και άλλα ερωτήματα. Η ATP, για παράδειγμα, διέκοψε πρόωρα τη συμφωνία της με την ομοσπονδία της Σαουδικής Αραβίας, αφήνοντας τη διοργάνωση χωρίς πόλη φιλοξενίας για το 2026. Το συμβόλαιο μεταξύ των δύο πλευρών ήταν θεωρητικά σε ισχύ έως το 2027.
Και για να προσπαθήσει να παρατείνει την κληρονομιά του όρου «Next Gen», η ATP ανακοινώνει το 2024 τη δημιουργία ενός συστήματος που υποστηρίζει την πρόοδο των νεαρών παικτών: εκείνοι του Top 350 κάτω των 20 ετών επωφελούνται από οκτώ απευθείας εισόδους σε Challenger 125 ή 100, και εκείνοι του Top 250 διαθέτουν επιπλέον μία wild card σε ATP 250 και δύο προσκλήσεις στα προκριματικά.
Όμως αυτή η ευρύτερη αναπροσανατολιστική κίνηση υπογραμμίζει επίσης μια αλλαγή εποχής. Τη στιγμή που αρκετές καινοτομίες έχουν υιοθετηθεί και άλλες μένουν σε πειραματικό στάδιο, το Masters Next Gen βρίσκεται λοιπόν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Αποδυναμωμένο από τη θέση του στο καλεντάρι, τη μειωμένη διάθεση των παικτών και την αβεβαιότητα γύρω από το μέλλον του, το τουρνουά μοιάζει να απομακρύνεται από την αρχική του φιλοδοξία και να μετατρέπεται σε ένα απλό εργαλείο ανάπτυξης. Μένει να φανεί, πλέον, τι πραγματικά αντιπροσωπεύει για το σύγχρονο τένις — και αν έχει ακόμη ρόλο να παίξει στα χρόνια που έρχονται.
ΣΤΕΡΕΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ, ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Οκτώ χρόνια μετά τη δημιουργία του, το Masters Next Gen αφήνει μια ανάμεικτη κληρονομιά. Σχεδιασμένο ως εργαστήριο για τον εκσυγχρονισμό του τένις και την προετοιμασία της εποχής μετά το Big 3, επέτρεψε τη δοκιμή σημαντικών καινοτομιών, από το shot clock έως την ηλεκτρονική διαιτησία, και αποκάλυψε μερικούς από τους παίκτες που σήμερα κυριαρχούν στο circuit, όπως ο Σίνερ και ο Αλκαράθ.
Ωστόσο, η θέση του στο καλεντάρι, η μειωμένη εμπλοκή των παικτών και η μεταβολή των προτεραιοτήτων της ATP τελικά αποδυνάμωσαν τον ρόλο του. Με τη μείωση του ηλικιακού ορίου και την ανάπτυξη ενός ευρύτερου προγράμματος «Next Gen», το τουρνουά μοιάζει πλέον να αναζητά νόημα.
Το μέλλον θα δείξει αν θα καταφέρει να επανεφευρεθεί… ή αν ήδη ανήκει στο παρελθόν.
Εργαστήριο του τένις του αύριο, έχει μέλλον το Masters Next Gen; 
Τένις: οι άγνωστες αλήθειες για τη διακοπή της σεζόν, ανάμεσα σε ξεκούραση, στρες και σωματική επιβίωση 
Κι αν το τένις έχανε την ψυχή του; Η περίπτωση της ρομποτικής διαιτησίας, ανάμεσα στην παράδοση και μια απανθρωποποιημένη νεωτερικότητα 
Ντοσιέ - Σαουδική Αραβία, τραυματισμοί, πόλεμος και business: οι συναρπαστικές πτυχές του τένις αποκαλύπτονται από το TennisTemple