Γεννημένο σχεδόν κατά τύχη σε έναν κήπο στο Ακαπούλκο, το padel έγινε μέσα σε πενήντα χρόνια ένα παγκόσμιο φαινόμενο που γοητεύει όσο και ανησυχεί το τένις. Η ραγδαία άνοδός του αναστατώνει ήδη το τοπίο των αθλημάτων ρακέτας.
Καθώς οι ομοσπονδίες δυσκολεύονται να επανεφευρεθούν, οι ιδιωτικές ακαδημίες προσελκύουν τα ταλέντα… αλλά και τις οικογένειες που μπορούν να επενδύσουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Ένα σύστημα ολοένα και πιο αποδοτικό, αλλά και ολοένα και πιο άνισο.
Κάμερες πανταχού παρούσες, επόπτες γραμμών υπό εξαφάνιση, λάθη που επιμένουν παρά τα πάντα: η τεχνολογία γοητεύει όσο και διχάζει. Το τένις, σε ένα σταυροδρόμι, αναζητά ακόμη την ισορροπία του ανάμεσα στην πρόοδο και το συναίσθημα.
Δύο τίτλοι WTA 1000, μια εκρηκτική είσοδος στην πρώτη πεντάδα, και στη συνέχεια μια περίοδος χαμηλών επιδόσεων: Η Μίρα Αντρέεβα ζει μια διπρόσωπη σεζόν. Η Νάντια Πετρόβα, ευνοϊκή μάρτυρας, προσφέρει μια διαυγή και γεμάτη ελπίδα ανάλυση για τη νεαρή συμπατριώτισσά της.
Πίσω από τα χαμόγελα των βάθρων, μια ρωγμή επιμένει: αυτή των επιβραβεύσεων. Μεταξύ αθλητικής δικαιοσύνης, τηλεοπτικής τηλεθέασης και οικονομικού βάρους, το τένις αναζητά ακόμα τη σωστή φόρμουλα — αλλά η ισότητα παραμένει ένας αγώνας χωρίς νικητή.
Τολμούν να προκαλέσουν το σύστημα. Το 2005, η Σερένα και η Βένους Williams, με την υποστήριξη του Billie Jean King, ξεκίνησαν μια ιστορική μάχη για την ισότητα στις αποδοχές στο τένις. Δύο χρόνια αργότερα, το Γουίμπλεντον και το Ρολάν Γκαρός τελικά υποχώρησαν. Αλλά πίσω από τις συμβολικές νίκες, οι διαφορές παραμένουν ακόμα και σήμερα.
Μεταξύ νοσταλγίας και ελπίδας, οι οπαδοί ονειρεύονται μια τελευταία συνεργασία στο διπλό μεταξύ της Σερένα και της Βένους Ουίλιαμς. Ο Γκρεγκ Ρουσέντσκι αναφέρει μια πιθανή επιστροφή των δύο αδελφών στο γρασίδι του Γουίμπλεντον ή κάτω από τους προβολείς του US Open