Χειμερινή αναδρομή #2 - Όταν ο Μάρεϊ έγινε τελικά πρίγκιπας στο δικό του βασίλειο (Wimbledon 2013)
Πριν ο Andy Murray φτάσει στην κορυφή του παγκόσμιου τένις, οι Άγγλοι παίκτες αντιμετώπιζαν μια πραγματική κατάρα στο Wimbledon. Από τότε που ο Fred Perry κέρδισε τον τίτλο το 1936, είχε να θριαμβεύσει Άγγλος στον ναό του τένις.
Μέχρι το Γουίμπλεντον του 2013.
Εκείνη τη χρονιά, μπροστά σε ένα κοινό που λαχταρούσε να δει ένα από τα στήθη του να θριαμβεύει, ο Andy Murray έβαλε τέλος σε μια ξηρασία 77 ετών, νικώντας ήρεμα τον Novak Djokovic στον τελικό (6-4, 7-5, 6-4).
Αντιμέτωπος με τον κολοφώνα του Γουίμπλεντον εκείνης της χρονιάς, και συγκεκριμένα με τον πρόωρο αποκλεισμό ενός συγκεκριμένου Ρότζερ Φέντερερ (που ηττήθηκε στον δεύτερο γύρο), ο πιο Άγγλος Σκωτσέζος είχε να αντιμετωπίσει μεγάλη πίεση.
Με στήριγμα ένα εξαιρετικό επίπεδο τένις, ο Murray κλονίστηκε πραγματικά μόνο στα προημιτελικά, όπου έχασε δύο σετ πριν τελικά ανατρέψει τον Fernando Verdasco σε πάνω από 3 ώρες και 30 λεπτά παιχνιδιού (4-6, 3-6, 6-1, 6-4, 7-5).
Ορμώμενος από ένα ιδιαίτερο είδος δύναμης, ο Σκωτσέζος πέτυχε τελικά τον τίτλο που ήταν γραφτό να κατακτήσει. Άτυχος φιναλίστ την προηγούμενη χρονιά, ηττημένος από τον Ρότζερ Φέντερερ, στέγνωσε υπέροχα τα δάκρυά του, καθώς έγινε το είδωλο ενός ολόκληρου έθνους.
Ήταν μια Κυριακή του 2013 και ο Μάρεϊ έγραφε τον μύθο του.
Ο αντίκτυπος του πολέμου στο τένις στην Ουκρανία: οικονομικές ενισχύσεις, ιδρύματα, θεσμικοί φορείς και πάσης φύσεως γρίφοι 
Ο πόλεμος των εμφανίσεων: πώς τα συμβόλαια ρουχισμού κυριαρχούν στο business του τένις 
Το τένις, το νέο πεδίο δράσης της Σαουδικής Αραβίας 
Τα βάσανα των τραυματισμών και η έλλειψη χρημάτων: η διπλή τιμωρία των τενιστών μακριά από τις σταρ του Top 100