Τα βάσανα των τραυματισμών και η έλλειψη χρημάτων: η διπλή τιμωρία των τενιστών μακριά από τις σταρ του Top 100
Τα βάσανα των τραυματισμών και η έλλειψη χρημάτων: η διπλή τιμωρία των τενιστών μακριά από τις σταρ του Top 100
Όπως κάθε αυτοαπασχολούμενος, έτσι και ένας παίκτης τένις δεν μπορεί να βασιστεί σε κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του για να ελπίζει ότι θα αποκτήσει έσοδα. Σε αντίθεση με έναν αθλητή ομαδικού σπορ, ένας τενίστας δεν λαμβάνει μηνιαίο σταθερό μισθό και επομένως απολαμβάνει πολύ μικρότερη οικονομική ασφάλεια.
Σε περίπτωση τραυματισμού, πέρα από τη διακοπή της αθλητικής προόδου και το ζήτημα της αποκατάστασης, ανακύπτει ένα μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Αν αυτό δεν έχει κατ’ ανάγκη τεράστιο αντίκτυπο για έναν παίκτη μέλος του Top 50, ο οποίος θα μπορεί παρ’ όλα αυτά να βασιστεί στους σπόνσορές του και σε ένα ορισμένο χρηματικό απόθεμα, οι επιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές για τους παίκτες εκτός Top 100.
Εκτός από τον οικονομικό αντίκτυπο, ένας τραυματισμός μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και το ηθικό του παίκτη. Ιδίως για έναν παίκτη χωρίς εγγυημένα έσοδα, που μπορεί να φτάσει να αμφισβητήσει την καριέρα του και τα ρίσκα που έχει πάρει.
ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ ΕΝΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ
Πώς να απασχοληθεί κανείς στη διάρκεια ενός τραυματισμού; Πώς να διατηρηθεί σε φόρμα ώστε να διευκολύνει την επιστροφή του μόλις θεραπευτεί; Θα επανέλθει το σώμα στο 100%; Πώς να τα βγάλει πέρα οικονομικά, χωρίς καμία προοπτική εισόδου χρημάτων στους επόμενους έξι μήνες;
Τόσα πολλά ερωτήματα που μπορεί να θέσει στον εαυτό του ένας παίκτης, ιδιαίτερα στο οικονομικό σκέλος αν είναι εκτός Top 100 και ακόμη περισσότερο αν είναι εκτός Top 200. Καθώς δεν συμμετέχει στα κυρίως ταμπλό των Γκραν Σλαμ (που είναι τα πιο προσοδοφόρα τουρνουά), η εξαιρετικά δαπανηρή χρηματοδότηση μιας σεζόν αποτελεί μείζον πρόβλημα γι’ αυτόν.
Για να απαντήσει σε αυτή την προβληματική, η ATP λάνσαρε στο τέλος του 2023 το πρόγραμμα «Baseline». Σκοπός του είναι να εγγυηθεί ένα ελάχιστο εισόδημα στους παίκτες μέλη του Top 250, προκειμένου να τους εξασφαλίσει μια ορισμένη δημοσιονομική ασφάλεια. Σε περίπτωση τραυματισμού, θα προστατεύονται οικονομικά. Όπως εξηγούσε η εφημερίδα L’Équipe κατά την έναρξη αυτού του προγράμματος, ένας παίκτης που θα λάβει μέρος σε λιγότερα από 9 τουρνουά ATP ή Challenger κατά τη διάρκεια μιας σεζόν λόγω τραυματισμού θα λάβει 200.000 δολάρια αν είναι μέλος του Top 100, 100.000 δολάρια αν είναι μεταξύ 101ης και 175ης θέσης και 50.000 δολάρια αν βρίσκεται μεταξύ 176ης και 250ής θέσης.
Όμως οι παίκτες διαμαρτύρονται ολοένα και περισσότερο για τους τραυματισμούς στον επαγγελματικό χώρο, κατηγορώντας συνθήκες παιχνιδιού ολοένα πιο δύσκολες για το σώμα τους και υπερβολικά απαιτητικές σε φυσικό επίπεδο. Η ταχύτητα των μπαλών, καθώς και αυτή των κορτ, είναι τα στοιχεία που αναφέρονται περισσότερο. Η γενικευμένη επιβράδυνση του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια επιφέρει αυξημένη απαίτηση και αντιπροσωπεύει μια ολοένα μεγαλύτερη φυσική πρόκληση.
Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΜΙΛΜΑΝ
Για να μπορέσει κανείς να παίξει και να ζήσει από το πάθος του, απαιτούνται θυσίες και πολλοί παίκτες δεν διστάζουν να τις κάνουν. Δυστυχώς, αυτές οι θυσίες μπορεί να έχουν επιπτώσεις που δεν γλίτωσαν ορισμένους.
Σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στο μέσο ABC, ο Τζον Μίλμαν, πρώην Νο 33 στον κόσμο, είχε αποκαλύψει ότι είχε αμφισβητήσει το μέλλον του στο τένις το 2014, μετά από μια επέμβαση στον ώμο που τον είχε κρατήσει μακριά από τα κορτ για 11 μήνες.
Βρισκόταν πάντως προ των πυλών του Top 100 το 2013 και αυτός ο τραυματισμός ήρθε να σαρώσει τις βραχυπρόθεσμες ελπίδες του. Είχε δηλώσει: «Με αυτούς τους τραυματισμούς, πρέπει να τα ξαναρχίσεις όλα από την αρχή. Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο οικονομικά. Είναι δύσκολο σωματικά. Είναι δύσκολο ψυχικά. Αλλά το κάνεις. Και περνάς από όλες αυτές τις δοκιμασίες στην αποκατάσταση, τα κάνεις όλα αυτά για κάτι τέτοιο (το Top 100, στο οποίο κατάφερε να μπει όταν επέστρεψε). Όλα γίνονται λίγο πιο ανταποδοτικά.» Όσον αφορά τα χρήματα, ο Αυστραλός είχε δουλέψει σε ένα γραφείο στη διάρκεια του τραυματισμού του, σαν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένα «9-5» όπως έλεγε.
«Στο μυαλό μου, ο στόχος ήταν το Top 100. Αυτός ο αριθμός με έκανε χαρούμενο»
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην ATP το 2019, ο Μίλμαν συνόψισε τους τραυματισμούς που γνώρισε στην καριέρα του: «Έχω υποβληθεί σε δύο επεμβάσεις στον ώμο και μία άλλη στη βουβωνική χώρα. Η διαδρομή μου ήταν αρκετά χαοτική. Η πρώτη μου επέμβαση ήταν στον ώμο, στα 18 μου. Παρά ταύτα, είχα πάντα δίψα για νίκες και αυτή την επιθυμία να κερδίζω.
Ο επόμενος τραυματισμός μου ήταν καθοριστικός για την καριέρα μου. Είχα την αίσθηση ότι είχα φτάσει σε μια καλή κατάταξη, νομίζω ήμουν γύρω στην 130ή θέση και πίστευα πραγματικά ότι βρισκόμουν στο επίπεδο για να περάσω στο επόμενο σκαλοπάτι.
Στο μυαλό μου, ο στόχος ήταν το Top 100. Αυτός ο αριθμός με έκανε χαρούμενο. Να είσαι τόσο κοντά στον στόχο και μετά αυτή η βαριά επέμβαση στον ώμο, που σε υποχρεώνει να τα ξαναρχίσεις όλα από το μηδέν. Όταν επέστρεψα, έκανα μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες (τον Σεπτέμβριο του 2014), κατάφερα να πετύχω καλά αποτελέσματα και να ξαναβρώ εμπιστοσύνη στο σώμα μου, κάτι που εκκίνησε την αναγέννησή μου. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, πέρασα από το σχεδόν τίποτα στο Top 100.»
Η σχετικοποίηση απέναντι στους τραυματισμούς ως λύση ψυχικής ανθεκτικότητας
Μπροστά στη δυσκολία αυτών των τραυματισμών, ο Μίλμαν προτίμησε να βλέπει τα πράγματα με σχετικότητα και θετικότητα: «Δεν ήταν εύκολο, αλλά, ξέρετε, πολλοί άνθρωποι, στην καθημερινή ζωή, αντιμετωπίζουν πιο περίπλοκα προβλήματα από τα δικά μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα περιβάλλον που σε στηρίζει σε τέτοιες στιγμές. Με την απόσταση του χρόνου, όλα αυτά άξιζαν τον κόπο.»
Αυτή η ανθεκτικότητα του επέτρεψε να φτάσει στην 33η θέση το 2018, την καλύτερη κατάταξη της καριέρας του, χάρη ιδίως σε έναν προημιτελικό στο US Open την ίδια χρονιά, μετά από μια νίκη κύρους απέναντι στον Ρότζερ Φέντερερ. Παρά μια καριέρα που διαταράχθηκε έντονα από τραυματισμούς, ο Μίλμαν κατάφερε να πάρει το μέγιστο από το σώμα του, παρότι αναγκάστηκε να αποσυρθεί στο Αυστραλιανό Όπεν του 2024, έχοντας πιέσει τον οργανισμό του μέχρι εξάντλησης.
Το πάθος για το τένις και η δίψα για νίκη μπορούν να αποτελέσουν έναν εξαιρετικά ισχυρό παράγοντα motivation, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι μερικές φορές αφήνεις την υγεία σου στην άκρη. Οι παίκτες είναι αφοσιωμένοι σε αυτό το άθλημα από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που μπορεί μερικές φορές να κάνει την αποτυχία ακόμη πιο δύσκολη να γίνει αποδεκτή.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ: Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΡΑΪΑΝ ΠΕΝΙΣΤΟΝ
Οι τραυματισμοί μπορούν να προκύψουν σε οποιαδήποτε στιγμή της σεζόν. Μπορούν να διακόψουν μια καλή δυναμική και στη συνέχεια να σπείρουν την αμφιβολία στο μυαλό ενός παίκτη. Μετά την αποθεραπεία, κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναβρεί το προηγούμενο επίπεδό του.
Ο Ράιαν Πένιστον, νυν Νο 194 στον κόσμο, αφηγήθηκε για τη Lawn Tennis Association, την Βρετανική Ομοσπονδία Τένις, τον τραυματισμό στον αστράγαλο που υπέστη τον Φεβρουάριο του 2024 στη Μανάμα (ήταν τότε Νο 204), ο οποίος τον κράτησε μακριά από τα κορτ για 3 μήνες.
«Ήθελα να ξαναπαίξω, ήταν μια δύσκολη περίοδος»
«Ήταν κομμένα δύο σύνδεσμοι στον αστράγαλό μου, οπότε η επέμβαση ήταν απαραίτητη. Προφανώς, ήθελα να ξαναπαίξω, να είμαι συνέχεια στο γήπεδο του τένις, ήταν μια δύσκολη περίοδος. Πρώτα έγινε η επέμβαση, μετά η ανάρρωση για δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια, έπρεπε να γίνει η διαδικασία σταδιακά: να πατάω το πόδι μου, να ξαναβρώ εύρος κίνησης και κατόπιν να επιστρέψω σιγά σιγά στο κορτ.
Ο γιατρός ήταν ρεαλιστής, μου έλεγε ότι θα χρειαζόταν 12 εβδομάδες. Κοίταξα το καλεντάρι και νομίζω ότι η 13η εβδομάδα αντιστοιχούσε στα προκριματικά του Ρολάν Γκαρός. Τότε, με τον προπονητή μου, είπαμε: “Το στοχεύουμε, γιατί όχι!”. Πήγα στο γυμναστήριο για μία εβδομάδα, αφού δεν είχα κάνει τίποτα για δύο εβδομάδες. Το να αρχίσεις να κινείσαι ξανά, να δουλεύεις λίγο, είναι πραγματικά καλό για το σώμα. Ο στόχος ήταν να ανακτήσω τη μυϊκή μάζα, αφού την είχα χάσει καθισμένος χωρίς να κάνω τίποτα.»
Η δυσκολία να ξαναβρείς το επίπεδό σου πριν τον τραυματισμό
Εκείνη τη στιγμή, ο Πένιστον πέτυχε το στοίχημά του: ο Βρετανός συμμετείχε στα προκριματικά του Ρολάν Γκαρός, όπου δυστυχώς ηττήθηκε από τον πρώτο γύρο. Στη συνέχεια, παίζοντας στα τουρνουά σε χορτάρι τον Ιούνιο στη Μεγάλη Βρετανία, περίοδο του χρόνου που αγαπά ιδιαίτερα, πέτυχε μόλις μία νίκη σε πέντε αγώνες. Ακόμη χειρότερα, έπρεπε να περιμένει μέχρι τον Αύγουστο για να καταφέρει να κερδίσει δύο αγώνες στη σειρά.
Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τον Νοέμβριο για να ξαναβρεί ο Πένιστον τον πραγματικό δρόμο της νίκης: ένας τίτλος στο Futures του Ηρακλείου, πριν κατακτήσει ένα νέο τουρνουά αυτής της κατηγορίας στη Μοναστίρ αμέσως μετά. Αν ένας τραυματισμός κρατά έναν παίκτη μακριά από τα κορτ μόνο για ένα ορισμένο διάστημα, στην πραγματικότητα χρειάζεται πολύ περισσότερη υπομονή για να επανέλθει σε επίπεδο παιχνιδιού αντίστοιχο με εκείνο πριν από τον τραυματισμό.
Επιπλέον, οι παίκτες, στη διάρκεια της ανάρρωσης, χάνουν θέσεις στην κατάταξη, καθώς δεν συμμετέχουν σε κανένα τουρνουά. Κατά τη διάρκεια του 2024, ο Πένιστον έπεσε μέχρι και στο Νο 596 του κόσμου.
Η ασφάλεια του προστατευμένου ranking
Ευτυχώς, οι παίκτες που μένουν εκτός τουρ από τραυματισμό για τουλάχιστον 6 μήνες επωφελούνται από μια μορφή ασφάλειας. Χάρη στο προστατευμένο ranking, ένα σύστημα που επιτρέπει σε αυτούς, όταν επιστρέψουν, να εγγράφονται σε τουρνουά με κατάταξη υπολογισμένη στον μέσο όρο της κατάταξής τους στους τρεις πρώτους μήνες μετά τον τραυματισμό. Έτσι μπορούν να ξαναβρούν τους αγώνες στο επίπεδο στο οποίο αγωνίζονταν προηγουμένως. Ωστόσο, οι προϋποθέσεις ενεργοποίησης αυτού του προστατευμένου ranking είναι αυστηρές και τα αποτελέσματά του περιορισμένα.
Για να μπορέσει κάποιος να επωφεληθεί, πρέπει να δικαιολογήσει απουσία λόγω τραυματισμού τουλάχιστον 6 μηνών. Αυτό το προστατευμένο ranking μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί μόνο για εννέα τουρνουά κατανεμημένα σε μέγιστη περίοδο εννέα μηνών από το πρώτο τουρνουά στο οποίο συμμετέχει ο παίκτης χάρη στη χρήση του.
ΝΤΟΝΑΛΝΤΣΟΝ: ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΘΑΥΜΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΟΛΑ
Δυστυχώς, υπάρχουν τραυματισμοί από τους οποίους κάποιοι δεν συνέρχονται ποτέ. Ο Τζάρεντ Ντόναλντσον, Νο 48 στον κόσμο στα 22 του το 2018, είχε μια λαμπρή καριέρα μπροστά του. Ο Αμερικανός είχε συμμετάσχει στα Next Gen ATP Finals το 2017, δίπλα, μεταξύ άλλων, στους Αλεξάντερ Ζβέρεφ, Ντανίιλ Μεντβέντεφ, Αντρέι Ρούμπλεφ ή ακόμα και Κάρεν Χατσάνοφ.
Όμως δύο επεμβάσεις στο γόνατο, το 2019 και το 2020, έβαλαν τέλος στις ελπίδες που είχαν επενδυθεί πάνω του: ο Ντόναλντσον έπαιξε τον τελευταίο του επαγγελματικό αγώνα στο Μαϊάμι το 2019 και δεν
επέστρεψε ποτέ ξανά. Ο προημιτελικός του Σινσινάτι το 2017 γράφτηκε στην ιστορία, κι εκείνος γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο το 2021, αφήνοντας το επαγγελματικό τένις πίσω του.
«Δεν ήμουν πλέον σωματικά ικανός»
Για το ντοκιμαντέρ «Behind the Racquet», που δημιούργησε ο πρώην παίκτης Νόα Ρούμπιν, είχε μιλήσει για τον τραυματισμό του: «Πονούσα συνεχώς για σχεδόν τρία χρόνια. Ήμουν τόσο απελπισμένος να βρω μια άλλη λύση που θα μπορούσε να είναι αποδοτική, ώστε η επιλογή να αποσυρθώ και να ξαναγυρίσω στις σπουδές μου ήταν σχεδόν μια ανακούφιση. Δεν ήταν δύσκολο με την έννοια ότι πάντα ένιωθα πως δεν είχα επιλογή. Δεν ήταν σαν να έπρεπε να σταματήσω την καριέρα μου από έλλειψη ικανοτήτων ή διάθεσης.
Ήταν απλώς ότι δεν ήμουν πλέον σωματικά ικανός.
Αυτό που με σημάδεψε πραγματικά ήταν όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο και έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Ήμουν πάντα πολύ καλός. Το να χρειαστεί να ζητήσω βοήθεια ήταν μια παράξενη αίσθηση. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο μέρος της μετάβασης, αλλά ποτέ δεν το βρήκα πραγματικά λυπηρό. Η ζωή δεν εξελίσσεται πάντα όπως θα θέλαμε και πρέπει να προσαρμοζόμαστε.
«Το να αφήσω το επαγγελματικό τένις: μια πραγματική ανακούφιση»
Ειλικρινά, ήταν μια ανακούφιση να απομακρυνθώ από το τένις. Θυμάμαι, λίγο πριν από τη δεύτερη επέμβαση, μιλούσα στο τηλέφωνο με κάποιον που μου είπε, πάνω κάτω, ότι αν δεν πετύχαινε, έπρεπε να σταματήσω και να ξαναπιάσω τις σπουδές μου. Αυτή η συζήτηση ήταν μια ανακούφιση, γιατί ήδη άρχιζα να σκέφτομαι την αποκατάσταση και όλα όσα αυτή θα συνεπαγόταν.
Δυσκολεύομαι πολύ να φανταστώ τη ζωή μου πριν. Δεν είναι σίγουρα η πρώτη μου επιλογή να είμαι 27 ετών και να ξεκινώ το τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, θα είμαι πάντα απεριόριστα ευγνώμων προς το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια. Λατρεύω τις σπουδές. Στο τένις, ήθελα απλώς να βελτιώνομαι λίγο κάθε μέρα.
Πιστεύω ότι στη ζωή, επαγγελματικά, πρέπει απλώς να έχεις τη διάθεση να μαθαίνεις πάντα περισσότερα. Δεν μου άρεσε το τένις. Μου άρεσε ο ανταγωνισμός και η επιδίωξη κάποιου πραγματικά δύσκολου στόχου. Αυτό είναι που μου λείπει. Αυτό είναι που πήρα από το τένις και αυτό είναι που αγαπώ πραγματικά.» είχε δηλώσει, σε λόγια που μετέφερε το Tennis World USA το 2024.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Από τον Μίλμαν μέχρι τον Ντόναλντσον, περνώντας από τον Πένιστον, κάθε διαδρομή ενός επαγγελματία τενίστα είναι μοναδική και δείχνει ότι από τη μια μέρα στην άλλη τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Η επισφάλεια των παικτών που αγωνίζονται σε χαμηλότερο επίπεδο παραμένει μείζον πρόβλημα προς διαχείριση για τους φορείς του επαγγελματικού τένις.
Οι τραυματισμοί, που συχνά θεωρούνται απλές συγκυρίες του αθλητισμού, παίρνουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο επαγγελματικό τένις. Δεν περιορίζονται σε μια προσωρινή διακοπή της αγωνιστικής δράσης: αποσταθεροποιούν την ψυχολογική ισορροπία, επιβραδύνουν τις αθλητικές φιλοδοξίες και, κυρίως, αποκαλύπτουν την επισφάλεια ενός συστήματος όπου η ατομική επιτυχία καθορίζει κάθε οικονομική σταθερότητα.
Ανάμεσα στο πάθος και τη θυσία, το τένις παραμένει ένα άθλημα ακραίων απαιτήσεων, όπου ο παραμικρός τραυματισμός μπορεί να θέσει τα πάντα υπό αμφισβήτηση, αλλά και να αποκαλύψει τη δύναμη ψυχής όσων αρνούνται να εγκαταλείψουν.
Αν πρωτοβουλίες όπως το πρόγραμμα Baseline της ATP σηματοδοτούν μια σημαντική πρόοδο προς μεγαλύτερη ασφάλεια για τους παίκτες, δεν μπορούν να σβήσουν την καθημερινή πραγματικότητα εκατοντάδων αθλητών, που, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παλεύουν για να επιστρέψουν, να ξαναπαίξουν και απλώς να συνεχίσουν να πιστεύουν στο όνειρό τους.
Τα βάσανα των τραυματισμών και η έλλειψη χρημάτων: η διπλή τιμωρία των τενιστών μακριά από τις σταρ του Top 100 
Το τένις, το νέο πεδίο δράσης της Σαουδικής Αραβίας 
Ο πόλεμος των εμφανίσεων: πώς τα συμβόλαια ρουχισμού κυριαρχούν στο business του τένις 
Ο αντίκτυπος του πολέμου στο τένις στην Ουκρανία: οικονομικές ενισχύσεις, ιδρύματα, θεσμικοί φορείς και πάσης φύσεως γρίφοι