« Είναι ένας μικρός θάνατος»: Ο Τσόνγκα αντιδρά συναισθηματικά στη συνταξιοδότηση του Μονφίς
Ανάμεσα σε προσωπικές ομολογίες και νοσταλγία, ο Τσόνγκα εξηγεί πώς προετοίμασε τον Μονφίς για αυτό το δύσκολο στάδιο, παραδεχόμενος παράλληλα ότι το να βλέπεις έναν σύντροφο του δρόμου να φεύγει παραμένει «ένας κοινός πόνος».
Η διάσημη γενιά των Μουσκετοφόρων θα σταματήσει οριστικά στο τέλος του 2026. Ο Γκαέλ Μονφίς, ο τελευταίος πυλώνας αυτής της γενιάς Γάλλων παικτών που όλοι είχαν τη στιγμή τους δόξας, ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι θα αποσυρθεί στο τέλος της επόμενης σεζόν, όταν θα κλείσει τα 40 του.
Μια απόφαση για την οποία ο Ζο-Βιλφρίντ Τσόνγκα ήταν ήδη ενήμερος, όπως ανέφερε σε μια σύντομη συνέντευξή του στην L’Équipe:
« Μου μίλησε γι' αυτό πριν από μερικές εβδομάδες. Όλοι χρειαστήκαμε να μιλήσουμε γι' αυτό και να ζητήσουμε συμβουλές από όσους έχουν ήδη περάσει αυτό το στάδιο, για να προβλέψουμε τα πράγματα. Με ρωτούσε: "Πώς είναι, τι αίσθηση δίνει;" Συνειδητοποιεί ότι δεν είναι κάτι ασήμαντο, ότι δεν είναι απλώς να σταματήσεις να τρως ψωμί. […]
Εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι ανακουφίζει, είναι σαν να μας ξηλώνονται όλα τα δόντια. Πρέπει να περιμένεις ότι θα είναι επώδυνο.
Είναι ένας μικρός πένθος, εμένα μου πήρε ένα ή δύο χρόνια, τώρα έχουν περάσει τρίαμιση χρόνια και είναι καλύτερα, αλλά στην αρχή νιώθεις ακόμα παίκτης, πονάει πολύ να βλέπεις αγώνες. Και κυρίως σκέφτεσαι 'Τι κάνω στις 11 τη Τρίτη όταν όλοι δουλεύουν;' Πρέπει να βρεις! »
Ο πρώην Νο. 5 του κόσμου μοιράστηκε επίσης τα συναισθήματά του για αυτή τη συνταξιοδότηση ενός από τους φίλους του στο κύκλωμα:
« Είναι πάντα λίγο ιδιαίτερο. Είναι σε ένα χρόνο, οπότε θα συμβούν πολλά ακόμα στο μεταξύ, αλλά κάθε φορά που ένας από τους τέσσερις μας σταματά, μας ξεριζώνει ένα κομμάτι από εμάς. Πραγματικά ζήσαμε, ίσως όχι κολλημένοι, αλλά σχεδόν.
Είμαστε μαζί από την εφηβεία μας, είναι ένα ακόμα βήμα προς τον τάφο των καριέρων μας. Είναι πολύ δυνατό αλλά είναι μια πραγματικότητα, είναι ένας μικρός θάνατος για μας. Όλη μας τη ζωή ζήσαμε μόνο γι' αυτό, όταν λέμε σταματάμε, πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε, να γίνουμε ένα άλλο άτομο και να απομακρυνθούμε από το πρόσωπο που ενσαρκώναμε στο γήπεδο.»
