« Ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα αντέξει ποτέ και ότι θα κερδίσω», ο Mahut αναπολεί τον θρυλικό αγώνα του στο Γουίμπλεντον εναντίον του Isner
Στις 25 Ιουνίου, απομένουν λίγες μέρες μέχρι την έναρξη του Γουίμπλεντον. Και, φυσικά, όταν αναφέρεται το λονδρέζικο Grand Slam, ένας συγκεκριμένος αγώνας επιστρέφει συνεχώς στο μυαλό του Nicolas Mahut.
Ο Γάλλος, 43 ετών, που θα αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν, έδωσε τον πιο μακρύ αγώνα στην ιστορία του τένις στον πρώτο γύρο της έκδοσης του 2010, όταν ηττήθηκε από τον John Isner (4-6, 6-3, 7-6, 6-7, 70-68 σε 11 ώρες και 5 λεπτά και τρεις ημέρες).
Πλέον σχολιαστής για την Eurosport, ο γεννημένος στην Ανζέ επέστρεψε λεπτομερώς, 15 χρόνια αργότερα, σε αυτή την ήττα και δηλώνει ότι έχει όλο και μεγαλύτερη ευκολία να μιλάει για αυτόν τον αγώνα, ο οποίος παρέμεινε για χρόνια ως τραύμα.
«Σήμερα, μπορώ να πω ότι παραμένει μια καλή ανάμνηση και ότι άλλαξε τη συνέχεια της καριέρας μου. Υπάρχει μια πραγματική απόσταση ανάμεσα σε αυτό που ένιωσαν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια των τριών ημερών και σε αυτό που ένιωσα εγώ στο τέλος του αγώνα. Υπήρχε πραγματικά αυτή η αίσθηση της ήττας που κυριαρχούσε.
Μου πήρε λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι, τελικά, ήταν κάτι παραπάνω από έναν ηττημένο και έναν νικητή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλάω γι' αυτό σήμερα, λέγοντας στον εαυτό μου ότι η καριέρα μου τελειώνει και ότι μου μιλάνε για αυτόν τον αγώνα σαν να είναι ίσως το μόνο πράγμα που θα μείνει από την καριέρα μου.
Αλλά ξέρω ότι έχω κερδίσει τίτλους στο απλό και Grand Slam στο διπλό. Δεν συνδέομαι πλέον απαραίτητα με έναν αγώνα που έχασα, και αυτό, για μένα, ήταν πραγματικά κάτι σημαντικό.
Το Γουίμπλεντον είναι το αγαπημένο μου τουρνουά. Δεν ήμουν αρκετά δυνατός για να αφήσω το στίγμα μου στο τουρνουά κερδίζοντάς το. Μέσω αυτού του αγώνα, είχαμε την ευκαιρία με τον John (Isner) να αφήσουμε το όνομά μας, ακόμα κι αν είναι μόνο ένα μικρό μέρος της ιστορίας του τουρνουά.
Ανήκω σε αυτή, και είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό. Με τον John, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ μαζί για αυτόν τον αγώνα. Νομίζω ότι εκείνος δεν το κάνει από σεμνότητα, αλλά θα συμβεί μια μέρα. Προφανώς, έχω ερωτήσεις!
Ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα αντέξει ποτέ και ότι θα κερδίσω τον αγώνα. Είναι 2,10 μέτρα, με δυσκολία κινούνταν. Ποιο ήταν το βαθύτερο κίνητρό του; Ξέρω το δικό μου, ξέρω τι με ώθησε να ξεπεράσω τα όριά μου, αλλά θα με ενδιέφερε να μάθω τι τον ώθησε, γιατί είναι κάτι παραπάνω από το να κερδίσεις έναν αγώνα τένις. Θα ήθελα να ξέρω πώς διαχειρίστηκε τις στιγμές που ήταν πολύ άσχημα σωματικά.
Αν άντεξα τόσο πολύ, ήταν επειδή ήμουν πεπεισμένος ότι θα κερδίσω. Το είχα πει στους γύρω μου. Για μένα, αυτός ο αγώνας ήταν και για εκείνους. Ήμουν συνειδητός ότι ένας τέτοιος αγώνας δεν θα τον ξαναζούσα ποτέ, ήταν μια μοναδική εμπειρία.
Όταν τελειώνει, πρέπει να το αποδεχτείς. Δεν τα είχα καταφέρει, είχα την αίσθηση ότι απογοήτευσα όλους. Δεν θυμάμαι τίποτα από την μπάλα του ματς μέχρι τα αποδυτήρια.
Υπήρξε μια φρικτή ώρα και μισή που έκλαιγα στα αποδυτήρια. Συνέχιζα να λέω στον προπονητή μου: "Τι έκανα λάθος σε αυτό το τελευταίο παιχνίδι;", γιατί εκείνη τη στιγμή δεν το θυμόμουν καν.
Αυτό που είναι αστείο είναι ότι σήμερα, 15 χρόνια μετά, σχετίζομαι προφανώς με αυτόν τον αγώνα περισσότερο από το ότι ήμουν νούμερο 1 του κόσμου στο διπλό ή ότι κέρδισα Grand Slam, κάτι που είναι φυσιολογικό.
Αλλά, αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι με ρωτούν ακόμα αν κέρδισα αυτόν τον αγώνα. Μερικές φορές, διασκεδάζω λέγοντάς τους: "Ναι, ναι, τον κέρδισα." Φέτος, θα επιστρέψω με τον γιο μου και θα είναι για μένα η ευκαιρία να του δείξω, ακόμα και να του πω ένα μέρος του αγώνα», κατέληξε ο Mahut για την Eurosport.
Γουίμπλετον 
