Γκαρσία, σε στοχασμό: «Είναι πραγματικά λογικό να ωθούμε τα σώματά μας σε τέτοιο σημείο;»

Η Καρολίν Γκαρσία δεν έχει εμφανιστεί σε γήπεδο τένις από τις 21 Μαρτίου και την ήττα της από την Ίγκα Σβιόντεκ στο Μαϊάμι. Τραυματισμένη στον ώμο, η Γαλλίδα αθλήτρια αναγκάστηκε να αποσυρθεί από το τουρνουά της Ρώμης.

Στον λογαριασμό της στο X, επέλεξε να μοιραστεί μια βαθιά σκέψη για το ανώτερο αθλητικό επίπεδο και τους τραυματισμούς που μπορεί να προκαλέσει.

«‘Αν πραγματικά το ήθελες, θα έπαιζες παρά τον πόνο’. Κάποιος μου το είπε αυτό πριν μερικές εβδομάδες, αφού εξήγησα ότι δεν ήμουν έτοιμη να παίξω.

Δεν είναι επίθεση εναντίον αυτού του ατόμου, αλλά μάλλον μια σκέψη πάνω σε μια νοοτροπία στην οποία είμαστε προγραμματισμένοι από νωρίς ως αθλητές: σαν να παίζεις τραυματισμένος να αποτελεί απόδειξη τιμής ή αναγκαιότητα.

Μην με παρεξηγείτε — η μεγαλείο απαιτεί θυσίες. Ο πόνος, η δυσφορία, ο αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος του δρόμου προς την αριστεία. Αλλά υπάρχει ένα όριο που πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να σέβουμαστε.

Πρόσφατα, βασίστηκα σχεδόν εξ ολοκλήρου σε αντιφλεγμονώδη για να καταφέρω να διαχειριστώ τον πόνο στον ώμο μου. Χωρίς αυτά, ήταν αβάσταχτο. Τους τελευταίους μήνες, έλαβα ενέσεις κορτικοστεροειδών, θεραπείες πλάσματος και άλλες θεραπείες, μόνο και μόνο για να συνεχίσω να αγωνίζομαι.

Δεν τα μοιράζομαι αυτά για να προκαλέσω οίκτο, ούτε για να αποδείξω ότι είμαι σκληρή. Ίσως να είναι ακριβώς το αντίθετο. Αναρωτιέμαι: είναι πραγματικά λογικό να ωθούμε τα σώματά μας σε τέτοιο σημείο;

Το να πονάς κάθε μέρα στα σαράντα σου — ως συνέπεια χρόνων παροράματος των ορίων — αξίζει πραγματικά να γιορτάζεται; Ή έχουμε φτάσει πολύ μακριά, συλλογικά, στη σχέση μας με τον αθλητισμό;

Το να βγάζεις τα προς το ζην ως αθλητής είναι ένα απίστευτο προνόμιο, και είμαι βαθιά ευγνώμων γι’ αυτό. Αλλά να εξαντλείς το σώμα σου πέρα από τα όριά του μόνο για να παραμείνεις στο παιχνίδι;

Ίσως αυτό το όριο να μην έπρεπε ποτέ να παραβιαστεί. Ίσως πολλές από τις νίκες που η κοινωνία δοξάζει… να μην αξίζουν τόσο.»