« Ήμουν τόσο αγχωμένος και άρρωστος που δεν είχα καθόλου όρεξη», η μαρτυρία του Thiem για την κατάθλιψή του μετά το US Open
Με 0-2 σε σετ εναντίον του Ζβέρεφ στον τελικό του US Open 2020, ο Thiem επικράτησε τελικά σε πέντε σετ (2-6, 4-6, 6-4, 6-3, 7-6) για να κατακτήσει το πρώτο Major της καριέρας του. Μια σημαντική νίκη για αυτόν, η οποία όμως στη συνέχεια τον οδήγησε σε βαθιά κατάθλιψη. Συνεντευξιαζόμενος στο podcast «Business of Sports», ο Αυστριακός μίλησε ανοιχτά για αυτή τη δύσκολη περίοδο.
«Ήμουν τόσο αγχωμένος και άρρωστος που δεν είχα καθόλου όρεξη. Δεν μπορούσα να φάω τίποτα, μόνο ψωμί και ελαιόλαδο. Έχασα βάρος κατά τη διάρκεια του τουρνουά, κάτι που δεν είναι επιθυμητό σε ένα τουρνουά Grand Slam. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος.
Στον τελικό εναντίον του Ζβέρεφ, ήμουν τόσο νευρικός που πάγωσα. Έχασα τα δύο πρώτα σετ εύκολα και σκέφτηκα ότι ίσως ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Μετά είπα στον εαυτό μου: "Παίζεις σαν σκουπίδι, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να αντέξεις για μερικά παιχνίδια". Αυτό μου έδωσε ελευθερία και, σιγά σιγά, επανήλθα.
Ωστόσο, η επιτυχία στο γήπεδο συνοδεύτηκε από μια προσωπική πάλη που λίγοι μπόρεσαν να δουν. Η COVID άλλαξε τα πάντα. Κανονικά, μετά από ένα Major, συμμετέχεις σε πολλές εκπομπές και συνεντεύξεις. Αλλά αυτή τη φορά υπήρχαν μόνο κλήσεις Zoom και καραντίνα. Μόλις είχα φτάσει τον μεγαλύτερο στόχο της καριέρας μου, αλλά καθόμουν μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Η ευτυχία ήταν εκεί, αλλά τα συναισθήματα έλειπαν».
Ο πρώην παίκτης μίλησε επίσης για τη μοναξιά που μπορεί να νιώθουν οι αθλητές κατά τη διάρκεια μιας σεζόν, αλλά και για τις σχέσεις που μπορεί να γίνουν δύσκολες με το προσωπικό:
«Οι φιλίες με τους άλλους παίκτες δεν είναι πραγματικά βαθιές. Σας αποδυτήριο, δεν μιλάμε πραγματικά για βαθιά πράγματα, περιοριζόμαστε σε αστεία και μικρές συζητήσεις. Είναι διαφορετικό στο ποδόσφαιρο, όπου βλέπεις τους συμπαίκτες σου κάθε μέρα. Στο τένις, βλέπεις κάποιον για μια εβδομάδα και μετά δεν τον ξαναβλέπεις για τρεις εβδομάδες. Οι φιλίες είναι επιφανειακές.
Όσον αφορά την ομάδα σας, είστε μαζί τους μέχρι και 45 εβδομάδες το χρόνο. Μερικές φορές, δεν αντέχετε άλλο να τους βλέπετε. Είναι δύσκολο, γιατί είστε πολύ κοντά τους, αλλά ταυτόχρονα, είναι υπερβολικό. Τα ταξίδια, οι προπονήσεις και οι ατέλειωτοι αγώνες κάνουν ακόμα και τις στιγμές συναδέλφωσης να γίνονται γρήγορα αφόρητες».
